Biskup Piotr Stepa był zarówno duszpasterzem dbającym o życie religijne wiernych, jak i cenionym w kraju i za granicą naukowcem. Kierował diecezją w trudnych, powojennych latach i czasach stalinowskich. Mimo problemów z władzami udało się za rządów Jana Stepy zbudować na terenie diecezji około 40 świątyń. W Tarnowie uzyskano pozwolenie na budowę kościoła pw. Matki Bożej Fatimskiej. W krypcie tego kościoła pochowano biskupa Stepę po śmierci w roku 1959.
Jan Piotr Stepa urodził się w 1892 roku w Sasowie, w archidiecezji lwowskiej. Po maturze zdanej w Złoczowie, studia teologiczne odbył na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. W 1915 roku otrzymał w katedrze lwowskiej święcenia kapłańskie. Odtąd jego losy na długo związały się z diecezją lwowską, pełnił funkcje wikarego, katechety, proboszcza i prefekta w okolicznych parafiach. W 1918 roku został oskarżony o działalność antyukraińską i zamknięty w więzieniu w Złoczowie, z którego został zwolniony po pół roku. W 1922 roku został skierowany na studia filozoficzne w Lowanium, gdzie w 1925 roku uzyskał stopień doktora filozofii chrześcijańskiej. W tym samym roku powrócił do Lwowa, pracował nadal, m.in. jako katecheta, a w 1927 roku rozpoczął wykłady z filozofii chrześcijańskiej na Uniwersytecie Jana Kazimierza, dwa lata później otrzymał zastępstwo katedry filozofii chrześcijańskiej na tym uniwersytecie. W 1932 roku otrzymał nominację na profesora nadzwyczajnego i w tym charakterze pracował do końca istnienia tej uczelni. Podczas okupacji wykładał w seminarium duchownym we Lwowie, a po wojnie został mianowany jego rektorem i w ramach repatriacji przeniósł te uczelnię do klasztoru bernardynów w Kalwarii Zebrzydowskiej. W 1946 roku papież Pius XII mianował go biskupem tarnowskim. Jako hasło swoich biskupich rządów obrał słowa Veritas - Caritas. Rządy Jana Stepy w diecezji tarnowskiej przypadły na trudne powojenne lata i okres stalinowski. Nowy biskup najpierw zainteresował się każdym kościołem powalonym w gruzy, każdy pragnąc odbudować a także postawić nowe świątynie. Za jego życia wybudowano 36 kościołów, rozbudowano 3, a budowie pozostawił po sobie 4. Uzyskał zgodę na budowę w Tarnowie kościoła pw. MB Fatimskiej. Wielkim jego dziełem było skierowanie kapłanów na opustoszałe ziemie połemkowskie i przejęcie przez nich dla celów duszpasterskich tamtejszych cerkwii. Utworzył też trzy nowe dekanaty, 53 parafie i 11 wikarii parafialnych. Chętnie angażował w swojej diecezji kapłanów z kresów wschodnich którzy chcieli pracować pod jego jurysdykcją i mimo deficytu księży nie zabraniał chętnym wyjeżdżać na Ziemie Odzyskane dla podejmowania pracy duszpasterskiej.
Jako niegdysiejszy rektor doskonale rozumiał problemy seminarium duchownego. Dzięki jego zabiegom w 1947 roku udało się odzyskać budynek seminarium zajęty w czasie wojny przez niemieckie władze okupacyjne,a później przez polską administrację. Biskup Stepa powiększył znacznie kadrę profesorską, gdyż w seminarium po raz pierwszy w historii studiowało ponad 200 alumnów. Po koniec swoich rządów poszerzył program studiów o szósty rok. Był dobrym organizatorem, dbającym o życie religijne wiernych. Z jego inicjatywy w 1946 roku powołano Diecezjalną Radę Duszpasterską, z którą miały współpracować Okręgowe i Parafialne Rady Duszpasterskie. W tym samym roku dokonał uroczystego poświęcenia diecezji Niepokalanemu Sercu Maryi. W 1950 zorganizował Jubileusz Odkupienia - Rok Święty, a jego kontynuacją był Rok Eucharystyczny w 1952 roku, pomyślany jako jeden z etapów długofalowej pracy w diecezji. Dwa lata później rozpoczął się Rok Maryjny dla uczczenia 100-lecia ogłoszenia dogmatu Niepokalanego Poczęcia NMP, a za kolejne dwa - Polski Rok Maryjny który był równocześnie początkiem Wielkiej Nowenny przed 1000 - leciem Chrztu Polski. Biskup boleśnie przeżył likwidację kościelnej "Caritas", likwidację wszystkich organizacji katolickich oraz przejmowanie przez państwo zakładów wychowawczych prowadzonych przez księży i siostry zakonne. W zamian wprowadził duszpasterstwo dobroczynności oraz zorganizował katechizację dzieci i młodzieży w salach katechetycznych, a czasami w domach. Zmarł 29 maja 1959 roku i pochowany został tymczasowo w pożyczonym grobowcu na Starym Cmentarzu w Tarnowie. W 1964 roku przeniesiono jego szczątki do grobowca w krypcie kościoła MB Fatimskiej, a 31 marca 2009 roku przeniesiono je ponownie - do krypty w tarnowskiej katedrze.
