Był jedynym biskupem tarnowskim nie mówiącym po polsku. Rozpoczynał swoją posługę jako biskup diecezji tynieckiej, powołanej do życia, gdy po Kongresie Wiedeńskim okazało się, że Kraków znajdzie się poza granicami cesarstwa austriackiego. Rezydując w Bochni czynił starania u władz świeckich w Wiedniu i kościelnych w Rzymie, by ponownie utworzyć stolicę biskupią w Tarnowie. Starania te zakończyły się powodzeniem w roku 1826. Jednak w miesiąc po ingresie do tarnowskiej katedry opuścił diecezję, by objąć godność biskupa Linzu.
Kolejne zmiany na mapie Europy miały istotny wpływ na losy diecezji tarnowskiej. Po trzecim rozbiorze, gdy Kraków znalazł się w granicach zaboru austriackiego władze cesarskie zdecydowały o likwidacji diecezji tarnowskiej po śmierci biskupa Floriana Janowskiego. Decyzję tę usankcjonował również papież Pius VI w 1805 roku. Sytuacja zmieniła się po raz kolejny w roku 1815, gdy Kongres Wiedeński przesądził o pozostaniu Krakowa poza granicami Austrii. Władze po raz kolejny podjęły zabiegi o powołanie nowej diecezji. 5 lutego 1822 roku cesarz Franciszek I nominował wykładowcę teologii na uniwersytecie w Wiedniu Grzegorza Tomasza Zieglera na biskupa nowo utworzonej diecezji tynieckiej.
Nowy biskup urodził się 7 marca 1770 roku w Szwabii, gdzie ukończył kolejne szkoły i studia filozoficzne. W 1788 roku wstąpił do benedyktynów w Wiblingen, a w 1793 roku otrzymał święcenia kapłańskie. W roku 1806 uzyskał doktorat z teologii na uniwersytecie w Salzburgu i w tym samym roku trafił, po sekularyzacji klasztoru, wraz z grupą współbraci do opactwa benedyktynów w Tyńcu, gdzie pełnił urząd przeora grupy niemieckiej. Rok później został profesorem teologii dogmatycznej na Uniwersytecie Jagiellońskim oraz dziekanem Wydziału Teologicznego. Jako profesor zamieszkał w Krakowie, z którego po wkroczeniu wojsk Księstwa Warszawskiego w roku 1809 wyjechał do Austrii. Wykładał w seminarium duchownym w Linzu i na uniwersytecie w Wiedniu.
Dwa miesiące po nominacji cesarskiej na biskupa papież Pius VII prekonizował Zieglera 22 kwietnia 1822 roku. Ksiądz Ziegler przyjął sakrę biskupią 29 czerwca 1822 roku w Wiedniu z rąk kardynała Rudolfa Habsburga, a 18 sierpnia odbył ingres do kościoła klasztornego w Tyńcu. Ponieważ jednak opactwo tynieckie było poważnie zniszczone działaniami wojennymi, a sam Tyniec leżał na skraju wielkiej diecezji, biskup Ziegler założył rezydencję w Bochni, gdzie w klasztorach skasowanych dominikanów i bernardynów umieścił kurię i seminarium duchowne.
Z czasem Ziegler uznał, że stolicą diecezji powinien być bardziej centralnie położony i mający już tradycje diecezjalne Tarnów. Usilne starania w u władz świeckich w Wiedniu i kościelnych w Rzymie zaowocowały zmianą nazwy diecezji tynieckiej na tarnowską i przeniesieniu jej stolicy do Tarnowa. 23 kwietnia 1826 roku papież Leon XII zmienił nazwę diecezji tynieckiej na tarnowską i prekonizował Grzegorza Tomasza Zieglera na biskupa tarnowskiego.
W 1827 roku biskup odbył ingres do tarnowskiej katedry. Natychmiast też zorganizował kurię diecezjalną i mianował 12 radców konsystorialnych. Ziegler był bardzo aktywnym duszpasterzem - wizytował parafie, bierzmował, pisał listy pasterskie w języku łacińskim. Był bowiem jedynym tarnowskim biskupem, który do swoich diecezjan przemawiał przy pomocy tłumacza. Zdawał sobie jednak sprawę, że nieznajomość języka polskiego tworzy między nim a wiernymi barierę trudną do pokonania. Gdy więc w pewnym momencie bez gospodarza zostało biskupstwo w Linzu (Austria), Ziegler poprosił o nie i otrzymał nominację cesarską.
W niecały miesiąc od ingresu biskup Ziegler opuścił Tarnów i udał się do Linzu. Tam zmarł w 1852 roku, pochowany został w podziemiach katedry w Linzu.
