Ksiądz Janusz Królikowski „Dictum Acerbum” - Narodził się wam Zbawiciel

I rzekł do nich anioł: Nie bójcie się! Oto zwiastuję wam radość wielką, która będzie udziałem całego narodu; dziś bowiem w mieście Dawida narodził się wam Zbawiciel, którym jest Mesjasz, Pan. A to będzie znakiem dla was: znajdziecie Niemowlę owinięte w pieluszki i leżące w żłobie (Łk 2, 10-12).

Także nam, jak pasterzom przebywającym w pobliżu Betlejem, zostaje powtórzone to samo zaproszenie i ta sama wieść. W godzinach przeszywanych przez smutki i niepokoje, z wysoka zostaje ofiarowana pewność: „Nie bójcie się!”; zostaje nam dane wyzwolenie: „Narodził się wam Zbawiciel”. Oglądamy się dokoła, zdumieni, pośród prawd cząstkowych, pośród kontestacji, otoczeni bezduszną kulturą, rozbici i obcy. Mamy tak wiele bożków wytworzonych przez naszą myśl, powtarzamy nędzne mity, napełniają nas rozgoryczeniem nasze ambicje, w rozbitym świecie, nękają nas wartości techniczne, które – podczas gdy otwierają się drogi komunikacji w przestrzeni – coraz bardziej degenerują wędrówkę ludzką i chrześcijańską. Żegluje się szlakami nieba i okazuje się coraz trudniejsza możliwość spokojnego wędrowania po drogach ziemi. Żyjemy w bojaźni i lęku, które rodzą się z niesprawiedliwości społecznej, różnego rodzaju przestępstw i wielorakiej samotności.
Jak Kościół może nam powtarzać: „Nie bójcie się!” i „Narodził się wam Zbawiciel”? Są to słowa, które przychodzą od Boga, słowa, które przynoszą dobro, które ogłaszają i sprawiają to, co oznaczają. Wiemy o tym; zapewnia nas o tym nasza wiara. „A to będzie znakiem dla was: znajdziecie Niemowlę owinięte w pieluszki i leżące w żłobie”. Znak, dany przez aniołów żydowskim pasterzom, zostaje mocno powtórzony w Kościele w czasie świąt Bożego Narodzenia. Staje się boskim orędziem dla każdego z nas.

Wśród znaków naszego czasu – każdego czasu, Boże Narodzenie jest „dzisiaj”, jest „teraźniejszością”, która trwa i nie przemija. Maryja, będąca obrazem Kościoła, wchodzi do Betlejem, miasta Dawida. Wchodzi Maryja do Betlejem, a z Maryją Kościół daje nam Jezusa Zbawiciela. Słowo Boże ma początek w nas, jak miało początek u Boga „na początku”. Myśl i Miłość Boża przyjmuje ludzkie oblicze: „Znajdziecie Niemowlę owinięte w pieluszki i leżące w żłobie”.
Nie mogę więc iść do Boga inaczej, jak tylko za pośrednictwem człowieczeństwa przyjętego przez Syna Bożego. Syn Boży staje się człowiekiem – oto prawdziwy znak, prawdziwa nowość Bożego Narodzenia. Bóg na ziemi, człowiek w niebie, Kościół w Chrystusie sakramentem jedności ludzi z Bogiem i ludzi między sobą. To jest Ewangelia chrześcijańska; „wielka radość”, która następuje po powszechnym oczekiwaniu, odpowiada na pilna potrzebę zbawienia, domaga się od nas pełnego przyjęcia. Kościół jawi się więc nam jako Betlejem, które przedłuża się w ciągu wieków, jako znak i sakrament Chrystusa, jak Chrystus jest w swoim człowieczeństwie znakiem i sakramentem Boga.

Dlatego aniołowie wzywają pasterzy, aby poszli do groty, aby zweryfikowali ludzkie znaki zbawienia Bożego: „Dziś bowiem w mieście Dawida narodził się wam Zbawiciel”.

Kto wierzy, kto jest oświecony przez wiarę, wyszedł z nocy i wszedł w dzień. Nie ma radości ani bólu, które – po Chrystusie – nie byłyby radościami i bólami wszystkich; radość i ból nabierają znaczenia udoskonalającego i boskiego. Odkąd Syn Boży stał się człowiekiem, ludzka historia i biografia nabierają wymiaru objawiającego tajemnicę męki i zmartwychwstania, w takiej mierze, w jakiej zgadzamy się na Prawdę i Miłość, która stale się daje, wszyscy stając się znakami przyjętego bądź odrzuconego zbawienia. Nikt nie może należeć sam do siebie samego i do braci, jeśli nie przyczynia się do tego, by świat postępował w przeżywaniu ciągle na nowo tajemnicy wcielenia. Dzieciątko z Betlejem jest obecne na każdym skrzyżowaniu i w każdym narodzie – wszędzie tam, gdzie jest człowiek. Syn Boży, wcielając się, nie wybrał hierarchicznie kraju, rodziny, godności, nie przyszedł do mędrców, władców, bogatych, ale zatrzymał się na tym, co pokorne i ubogie. W swojej nagości, u swoich początków, przyjął naturę ludzką, aby każdy z nas, w swojej nędzy i słabości, nie szukał Go daleko, ale blisko. Jeśli dobrze patrzymy na siebie, widzimy coś z Chrystusa i w Chrystusie widzimy coś z nas samych. Naszym nieszczęściem jest nieumiejętność patrzenia do wnętrza, w głąb duszy, która objawia Jego oblicze i Jego obraz. Jeśli umielibyśmy wniknąć w nasze pragnienia wolności, braterstwa, równości, to poznalibyśmy Go jako najwyższą Prawdę i autentyczną Miłość. Betlejem jest domem otwartym na wszystkie wędrówki, na wszystkie pozytywne i uprawnione aspiracje człowieka. Wszystko, co ludzkie zostało wywyższone w Chrystusie, ponieważ On jest Człowiekiem; wszystko jest kierowane przez Chrystusa, ponieważ On jest Bogiem-Człowiekiem; wszystko ma swoje uwielbienie w Chrystusie, ponieważ On jest uwielbiony przez Ojca w swoim człowieczeństwie.

Wystarczy tylko podnieść oczy i zobaczyć; otworzyć oczy i słuchać. Przygniatani hałasami ideologii i grami systemów nie jesteśmy już w stanie widzieć słomy przemienionej w złoto. Wszelki niepokój, czujemy to, jest projekcją wojen, które toczą się w naszym sercu – w sercu ludzi. Dopóki Bóg, Chrystus, Jego Kościół, nie zagoszczą w naszym sercu i nie zostaną ukazane przez pełne świadectwo, dopóki wzbraniamy się przed narodzinami wewnętrznymi, dopóki mówimy „nie” Jezusowi, który przychodzi, nie możemy zaznać pokoju, ponieważ On jest Królem pokoju.

ks. Janusz Królikowski