Zbudowany prawdopodobnie w połowie XIV wieku jest przykładem obronnej architektury gotyckiej. Dziś niewiele zachowało się z zamku w Bochotnicy, postawionym na zalesionym wzgórzu nad Bystrą nieopodal Kazimierza Dolnego. Wiadomo, że nie był to duży obiekt, bardzo trudny do zdobycia.
Zamek w Bochotnicy, położony na lessowym wzgórzu nad rzeką Bystrą, kilka kilometrów od Kazimierza Dolnego, zbudowany został przez rodzinę Firlejów prawdopodobnie w połowie XIV wieku, po najeździe Tatarów na Lubelszczyznę w 1341 roku. Wcześnie prawdopodobnie istniały już w tym miejscy jakieś umocnienia, które Firlejowie wykorzystali wznosząc murowany zamek. Mury obwodowe, zbudowane z miejscowego kamienia i otoczone szeroką na 50 metrów fosą, obejmowały obszar o powierzchni 7000 metrów kwadratowych. W obrębie murów znajdował się budynek mieszkalny oraz zabudowania gospodarcze. Brama wjazdowa zlokalizowana była od strony południowej, a od północy dziedziniec zamykał jednotraktowy budynek mieszkalny. Zamek nie był duży, ale ze względu na położenie i dużą fosę, bardzo trudny do zdobycia. W XVI wieku twierdza została przebudowana we wczesnorenesansową siedzibę rezydencjalną. Mimo gruntownych zmian, zamek już w 1585 roku zaczął mocno podupadać. Powodem były kolejne zmiany właścicieli, brak możliwości dalszej rozbudowy i dostosowania do zmieniających się potrzeb reprezentacyjnych i obronnych. Obecnie budowla jest w stanie zupełnej ruiny: zachowały się tylko częściowo fragmenty murów od południowego – zachodu i wschodu.
Zamek w Bochotnicy znany jest również jako ""zamek Esterki". Legenda mówi, że Kazimierz Wielki, już w mocno podeszłym wieku, zakochał się w Żydówce Esterce. Aby mieć ukochaną blisko siebie, umieścił ją w zamku w Bochotnicy dokąd potajemnie udawał się z Kazimierza Dolnego specjalnie wybudowanym tunelem. Nie do końca wiadomo, ile w tej legendzie jest prawdy. Długosz potwierdza wprawdzie ten uczuciowy związek, ale zamek w Bochotnicy nigdy nie był własnością królewską.
